Grote ‘diversiteits’doorbraken in de film- en museale wereld

Na de all-black Pirelli kalender, kent het nieuwe ‘diversiteits’jaar nog twee opvallende ‘breaking news’ momenten.

Gisteren presenteerde de Afro-Amerikaanse kunstenaars Kehinde Wiley en Amy Sherald hun portretten van Barack en Michelle Obama.

Het is voor het eerst dat in opdracht van Smithsonian’s National Portrait Gallery in Washington DC, een Afro-Amerikaanse kunstenaar de opdracht kreeg een portret van een (afgetreden) president te maken. Daar komt bij dat het hier ook nog eens om de eerste Afro-Amerikaanse president in de geschiedenis van de VS gaat.

Bovendien is het bijzonder dat Smithsonian’s eveneens opdracht gaf om naast de president, ook de presidentsvrouw voor de National Portrait Gallery te portretteren. En Michelle Obama werd eveneens geportretteerd door een Afro-Amerikaanse kunstenaar, Amy Sherald.

Zoals bekend is een van de grote dilemma’s in ‘westerse’ musea, dat er vrijwel nooit sprake is van ook maar een begin van persoonlijke herkenning door niet-witte bezoekers.

Zo worden in Nederland vrijwel alle musea en tentoonstellingen samengesteld vanuit de witte belevingswereld van de verantwoordelijke curator. Voor de belevingswereld van bi-culturele Nederlanders is in onze musea zelden ruimte.

Dat Afro-Amerikanen vanaf nu de National Portrait Gallery in de Amerikaanse hoofdstad kunnen bezoeken en met trots de portretten van mede-Afro-Amerikanen kunnen bekijken, kan met recht een doorbraak worden genoemd.

Over de andere doorbraak is de afgelopen weken in de media al voldoende bericht. De Marvel superheldenfilm Black Panther kent een vrijwel all-black cast, met bovendien talloze subtiele verwijzingen naar Afrikaanse culturen. Eindelijk een miljoenenproductie waarin alle helden niet wit maar zwart zijn.