Fairuz in Amsterdam

(Door Marjolein Houweling)

Gisteren was er nog een Mars der Beschaving; van het Amstel Hotel tot aan de deur van Carré stond een lange stoet van muziekliefhebbers, duizend mensen in de rij voor Fairuz. Het concert was strak uitverkocht natuurlijk. Er was een uitgebreide toegangscontrole want Fairuz had een verbod uitgesproken op filmen, fotograferen en geluidsopnamen maken en aangezien elk mobieltje dat kan, moest iedereen de handbagage inleveren en zich laten fouilleren. Het wachten was al een feest op zich en ik begon gaandeweg ook steeds meer waardering te krijgen voor de eigenwijsheid van het Arabische icoon.

In een tijd waarin iedereen wanhopig tegen het dak van de kippenren opvliegend om aandacht twittert, spreekt zij een verbod op informatie verspreiden uit. Wat een klasse! We stonden naast mensen uit Israel, Tunesië, Syrië, Londen en Ootmarsum. De meisjes naast me hadden hun mobiel thuis gelaten. ‘Het is even wennen’, erkenden ze. Om vervolgens te gaan dansen. Zo is maar net, wie twittert, danst niet. De meneer uit Tunesië was blij verrast dat ‘er zoveel Europeanen waren’. Ha, ik ben Europeaan! De kaarten waren inmiddels al honderden euro’s waard geworden op de zwarte markt. Agenten boden Karin Spaink vrije doorgang aan, maar de ene diva weet wat de andere waard is en ze bleef in de rij.

Wat kan ik zeggen over het concert? Dat er gezongen en geapplaudiseerd werd voordat Fairuz haar opwachting had gemaakt? Dat het dak er af ging toen ze het podium opschreed? Dat er mensen stonden te huilen van geluk? Dat elk nummer begroet werd met juichkreten en ovationeel applaus? Dat iedereen probeerde de complexe Arabische ritmes mee te klappen, ook de Europeanen, terwijl onze westerse oren eigenlijk alleen marsritmes begrijpen? Dat er minutenlange spreekkoren waren (Fairuz, Fairuz!) en na afloop ook het zingen nog doorging op straat? Dat er een ongelooflijke, hartverscheurende honger leeft bij het westen en het oosten om elkaars muziek en vreugde, liefde en kennis te delen? En dat De Slopers te laat zijn om deze behoefte weg te kappen? Dat we gewonnen hebben, ook al zeggen ze van niet?

In de metro terug zat ik bij een clubje hiphopjongetjes en vertelde van het concert. Ze klakten met hun tong. ‘Fairuz is baas, mevrouw.’

Klik hier voor het blog van Marjolein Houweling.